De plas van DanDan

Hallo allemaal!

Alles nog goed in Nederland? Nog steeds heel leuk om al jullie berichtjes en emailtjes te lezen!

Ik hoop dat ik mijn ogen nog open kan houden om dit berichtje te typen. Ik had namelijk vanmorgen de ochtendshift, en dan worden we om 6 uur door een busje opgehaald en beginnen we om 6.15.
Gisteren had ik middagdienst, en werkte ik tot 20.00... Ik snap nu helemaal wat Nienke week in, week uit meemaakt...

Dinsdag zijn we dan dus echt begonnen in het weeshuis. Een paar weken geleden hebben we natuurlijk wel een klein kijkje genomen, maar dat is toch anders als er een hele dag zijn. Het weeshuis is inmiddels verhuisd naar een nieuwe locatie. Ook dat is weer tijdelijk, het heeft iets te maken met gemeentegrenzen en subsidie. Pas als het weeshuis 3 jaar op deze locatie is gevestigd, kan het subsidie krijgen voor de nieuwe locatie. Kortom: een zeer ingewikkeld systeem, maar er wordt daarom ook niet heel veel geinvesteerd in dit weeshuis.

Er zijn grofweg drie groepen kinderen in het weeshuis. Bijna alle kinderen hebben wel een handicap, geestelijk of lichamelijk. De eerste groep zijn kinderen van ongeveer 2 tot 10 jaar, die bijna allemaal kunnen spelen, kruipen, meestal lopen en een grote mond hebben! De andere groep zijn meervoudig lichamelijk gehandicapten, 2 meisjes die op heel weinig prikkels reageren en meestal in bed worden vastgebonden. Op dezelfde kamer ligt ook een jongen die erg spastisch is en bijna nergens op reageerd. Ook hij ligt bijna altijd gefixeerd in zijn bed.
De derde groep zijn de baby's. In de babykamer liggen ongeveer 10 baby's, die bijna allemaal een milde tot zware handicap hebben. In de kamer stinkt het enorm, omdat de kinderen bijna nooit uit bed komen, en met een vies lapje "schoongewreven" worden. Een baby is maandag overleden, voordat wij aan onze shift begonnen. Het kindje was ontzettend kortademig, en het leek al constant alsof hij elk moment kon stikken. Het kindje is die middag in een kartonnen doosje begraven, zonder ceremonie of iets dergelijks. Cliche, maar voor het kindje was het echt beter, want hij had echt geen leven in dat stinkhok.

Als je eenmaal gewend bent aan de kinderen en aan de omstandigheden ga je pas echt zien hoe lief alle kinderen zijn, en hoe hard ze aandacht nodig hebben. Vooral de grotere kinderen schreeuwen erom, maar ook aan de baby's zie je dat ze een badje gewoon heerlijk vinden.

Gisteren had ik het wel even moeilijk.
Ik kwam de kamer binnen van de gehandicapte kindertjes (om ze zo maar jammerlijk te omschrijven) en zag een van de meisjes, Tian Yi, vastgebonden aan haar bedje op haar potje zitten. In die kamer werkt een soort oma, die echt heel gemeen is tegen de kinderen. Die oma vertelde dat Tian Yi al de hele dag op dat potje zat, omdat ze diarree had. Ik vond het zo zielig, dat ik aanbood om het meisje even in een badje te doen. "nee", zei oma, "doe maar een ander kind, want deze is vies"
Ik heb er toch op aangedrongen, want een beetje poep kan Leonie natuurlijk wel hebben! Het meisje werd zo vrolijk van het water en bleef maar spatten ermee! Het was maar een kwartiertje, maar daarna was ze helemaal opgefleurd.
Soms voel je je een sta-in-de-weg in het weeshuis, maar op die momenten weet je weer helemaal waarom je er bent.
Tot het moment dat je een hele zware jongen een stukje naar zijn rolstoel draagt en je opeens een warme straal over je broek voelt lopen.... en je kunt niets doen, alleen het laten gebeuren.... En als je daarna zijn zelfvoldane glimlachende hoofd ziet weet je ook even niet meer of je nou moet lachen of huilen.

Maar ook plas is uit te wassen en ik ga er weer vrolijk tegenaan! Ik heb nog veel meer verhalen en die gaan jullie allemaal horen als ik thuis ben! (of je wil of niet!)

Heel veel groetjes weer en tot over 3 weken alweer!!!
Leonie