Cultuurshock!!

Ni Hao!!

Mijn eerste berichtje vanaf het platteland!! Het heeft me 50 minuten met de bus gekost om hier te komen, dus, zoals ik al dacht, echt makkelijk is het internetten niet...

Vorige week zondag vertrokken we dan vanaf de universiteit... Vrijdagmiddag was er een ceremonie, waarin wij een certificaat kregen van de chinese taallessen. Daarna was er een feestje, door ons georganiseerd, voor iedereen die we ontmoet hadden op de universiteit. Dat was echt heel gezellig! We hebben allemaal kleine optredentjes gedaan. Tijdens de uitspraak-lessen hadden we een ontzettend moeilijk lied geleerd in het Chinees, "mo li hua" Het lied was echt bijna niet te leren, maar iemand van de groep heeft de stem van de juf op mp3 opgenomen. Zo kwamen we op het idee om het lied als verassing met z'n allen te zingen bij de afscheidsceremonie. Wij helemaal trots op ons geheim natuurlijk. Tot de laatste les de juf in het gebrekking engels zei: "I..hear..you sing... mo li hua ... this afternoon" Ja hoor, wat denk je, heeft Mister Pang in al zijn onschuld gewoon ons geheim verklapt!! Het was voor mij nog steeds wel het meest indrukwekkende moment van de middag, omdat de juf echt een beetje geemotioneerd was toen wij dat lied zongen.

Zaterdag hebben we de verjaardag van twee mensen uit de groep gevierd. De feestavond bestond uit: uit eten met karaoke op de achtergrond en naar een superhippe club (voor china-begrippen natuurlijk) We hebben echt heerlijk gedanst de hele avond en het was ook wel moeilijk om de volgende ochtend, bepakt en wel, om 8:30 bij de bus te staan... Daar hebben we afscheid genomen van de crew van de universiteit.. Ik vond het best wel moeilijk omdat het echt 3 superweken waren vond ik. Ik voelde me echt helemaal thuis op de universiteit en had er nog wel een tijdje willen blijven. Toen ik Mr. Pang een hand ging geven, zag hij denk ik dat ik een beetje verdrietig was, want ik kreeg een zeer onhandige knuffel!! Dat was wel weer erg grappig, want Chinezen doen dat namelijk echt niet normaal.

Na een busrit van 5 uur, kwamen we aan in Houma, waar het weeshuis is. We hebben ook even in het weeshuis gekeken, daar ben ik echt heel erg door wakker geschud. Ik dacht dat ik wel wat kon hebben met alle dingen die ik in het ziekenhuis gezien heb, maar dat was echt niet te vergelijken met het weeshuis. Het ziekenhuis is namelijk schoon, en er zijn veel mensen om te helpen en belletjes als er iets misgaat. Het weeshuis is vies, ruikt naar een stal en sommige kindertjes zijn zo zwak dat je het gevoel krijgt dat ze elk moment kunnen sterven.. Dat is waarschijnlijk vooral mijn gevoel, omdat je gewend bent aan heel veel zorg voor 1 kind. De mensen die er werken zijn echt wel lief voor de kinderen, maar het zijn er gewoon zo veel en ze hebben allemaal zoveel zorg nodig. Ook veel kindjes zouden eigenlijk een spalkje nodig hebben, maar ik denk dat daar geen geld of aandacht voor is. Echt moeilijk om te zien. Ik hoop dat ik mijn bijdrage kan leveren samen met het geld wat ik meeneem.

Maar eerst was het mijn beurt om op het platteland te werken. Op het platteland gaan we 's morgens op het land werken en 's middags engelse les geven op een basisschool. Die avond werden we in twee groepen verdeeld, en onze groep reed in een zeer klein busje naar het platteland... En ik kan vertellen: daar is echt NIETS. We slapen in een klooster, wat ook een soort ziekenhuisje is. In het klooster wonen 4 lieve nonnen. In het dorpje waar we zitten heb je 2 kleine supermarktjes, 1 verhardde weg, een paar huisjes van bakstenen,veel huisjes gebouwd van een soort leem, veel platteland met appelbomen en graan, en een grote school. Er wonen vooral bejaarden, de jongeren werken en wonen meestal in de stad. Kinderen komen van ver om les te krijgen op de school. Dit is ook de school waar wij lesgeven.

Maandag kwam alles een beetje moeizaam op gang. We wisten niet echt wat we waar moesten gaan doen. Ik was best een beetje gefrustreerd en heb een flinke cultuurshock ervaren. "Waarom zegt die boer niet gewoon wat we moeten doen, en zegt die leraar ook niet gewoon welke klassen we les moeten geven, wanneer?" Maar zo werkt het helaas niet in China. Je moet uren met zo'n schoolhoofd praten en onderhandelen over koetjes en kalfjes, voordat je het ongeveer over het onderwerp kan hebben.. Ik had het er echt even mee gehad!

Dinsdag hebben we uiteindelijk wel onze eerste les gegeven. De kindertjes waren 7 en 8 jaar oud. Ze zijn echt supergedisciplineerd, en vinden het prachtig dat wij ze lesgeven. Je snapt ook echt waarom het nodig is, want je kunt met de juf Engels geen engels praten, dat begrijpt ze niet. Ook is haar uitspraak behoorlijk slecht.. Wij hebben het liedje: "rock around the clock" van Elvis gezongen met de kinderen, vonden ze echt heel leuk.

De rest van de week hebben we de kleuters lesgegeven. 2 uur per dag. De kleuters kunnen echt verbazend veel engelse woorden! We hebben allerlei spelletjes met ze gespeeld en steeds liedjes gezongen zoals: "if you're happy and you know it" en onze vrij vertaalde "head, shoulders, knees and toes". De laatste was echt een hit kan ik vertellen, vooral het snelste niveau!

Ook geven we engelse les aan de nonnen. We mogen zelf zeggen wanneer en hoe vaak we dat willen doen, ze vinden het gewoon heel leuk. Dat is dus een stuk informeler. Woensdag heb ik les gegeven. We hebben "row, row, row your boat" geprobeerd te leren, en dat lied krijg ik echt niet meer uit mijn hoofd sindsdien!

Kortom: cultuurshock, maar weer genoeg te beleven!

Volgende week kan ik weer een stukje schrijven! Tot dan!

Groetjes!
Leonie